Klimteam ‘Orpierre’ start voorbereidingen.

Bijschrift foto: Theo in opperste concentratie tijdens de abseil op 'la Patinoire'


Maastricht, zaterdagmorgen, 9:35 uur.
De trein rolt station Maastricht binnen. Huibert, Theo en Bert pakken hun rugzakken, stappen het perron op en wandelen de stationshal binnen. Daar worden ze opgewacht door Dirk. Even later draait de Skoda van Dirk de A2 op, richting zuiden.
De vier mannen gaan vastberaden op pad richting ‘Rochers de Corphalie’ nabij Huy.

We schrijven 15 maart 2008. De kop is eraf: dit trainingskamp geldt als voorbereiding op de klimweek in mei a.s. in Orpierre.
Gezien de weersverwachtingen werd vooraf de planning aangepast: Beez wordt Corphalie, Chaveehut wordt Eigenbilzener hütte, waar huttenwaard Dirk, samen met waardin Sacha de scepter zwaait, geholpen door sherpa Sander.

Huy, zaterdagmorgen, 11:05 uur.
De touwen zijn uitgelegd, de eerste passen op de rotsen zijn gemaakt. De zon schijnt en het wordt een prachtige klimdag. En zo is het. Huibert en Dirk, en de touwgroep Theo en Bert stuwen elkaar naar grote hoogte. Er worden heel wat routes geslecht en na afloop is dan ook iedereen enthousiast. Jammer dat zo tegen 17:00 uur, als de adrenaline nog door de lijven giert, moet worden besloten om terug te keren naar basecamp Eigenbilzen, want de omstandigheden zijn nog steeds ideaal.

Eigenbilzener hütte, zaterdagavond 19:00 uur.
Nadat de waardin is overvallen door vier dorstige en naar zweet stinkende mannen, en nadat het bier op tafel is gekomen, wordt de inwendige mens verzorgd. Dirk en keukenhulp Bert zetten een maaltijd voor, die in rap tempo wordt geconsumeerd. Koolhydratenrijk, vetarm en voedzaam, een goede basis om de inspanningen van de volgende dag te weerstaan.
Vervolgens worden, onder aanvoering van Sander, de benen gestrekt en wordt de plaatselijke ijssalon met een bezoek vereerd.
Na de afwas, die bewaard was voor het niet kokende personeel van deze expeditie, volgde het avondprogramma.
Onder het motto: ‘het klimteam wil echt niets aan het toeval overlaten’ wordt ook het vochtgehalte die avond weer op peil gebracht. Waard en waardin laten het gerstenat en de rode wijn rijkelijk vloeien. Om 23:15 uur is het beste er af en is het hüttenruhe.

Eigenbilzener hütte, zondagmorgen 8:30 uur.
Tijdens het vorstelijke ontbijt is de stemming enigszins bedrukt. Een snelle blik naar buiten, meer was niet nodig om vast te stellen dat klimmen buiten vandaag niet echt een optie zou zijn. Buienradar.nl en kmi.be bevestigden deze bange vermoedens.
Maar het besluit is snel gemaakt, de klimmuur in Hasselt op minder dan een half uur rijden is de beste optie.

Hasselt, klimmuur Olympia, 11:00 uur.
De eerste passen op de klimmuur worden gemaakt. De waarschuwing van Dirk dat de routes hier hard gewaardeerd zijn wordt niet in de wind geslagen. De moeilijkheidsgraden worden rustig opgevoerd, maar toch gutst het zweet in no time over de hoofden.
Zo rond 13:00 uur wordt een pauze ingelast. En dan blijkt dat de inspanningen gewoon doorgaan want de kaakspieren worden flink getraind. Want, ondanks de saamhorigheid, is er toch een competitie gaande. Zonder verder namen te noemen wordt geprobeerd om elkaar mondeling de loef af te steken en wordt er druk gespeculeerd wie als eerste een 5c met overhang kan uitklimmen of die ene 6a op de rechte wand.
Maar gelukkig is sprake van een gezonde rivaliteit om elkaar op te jutten. En aldus geschiedde. Uiteindelijk nadat ook nog even snel het boulderhok wordt bezocht, is het dan toch voorbij.


Bijschrift foto: Het feit dat de spotlights op Huibert staan gericht berust op louter toeval.

Maastricht, zondagmiddag 16:53 uur.
Huibert, Theo en Bert zijn net in hun stoel geploft en de trein komt langzaam in beweging. Moe en voldaan keren ze huiswaarts.

Eindconclusies.
Het trainingskamp is geslaagd: de vorm is stijgende.
De Eigenbilzener hütte kent een goede verzorging en is een ideale uitvalsbasis.
We hebben het gehele weekend tijdens het klimmen geen druppel regen gehad.
Orpierre, nous arriverons.