Via Ferrata Eggishorn, Zwitserland

In juni van dit jaar liepen we ‘onze’ West Highland Way in Schotland en beklommen daar ook onze eerste Munro’s.
In september 2010 gingen we voor een korte vakantie naar het kanton Wallis in Zwitserland .
Ons ‘basecamp’ was gevestigd op de camping in Visp. We maakten verschillende wandeltochten in het Saasdal, de vallei van Türtmann en Baltschieder en in de buurt van Simplon.

Heel bijzonder was de Via Ferrata Eggishorn. Hier volgt een beschrijving van deze leuke dagtocht.
We begonnen deze tocht vanuit het kleine dorp Fiesch. Per kabelbaan ging het naar het bergstation 'Eggishorn' op 2893 meter boven zeeniveau. Van hier hadden we al een mooi uitzicht op de Aletch-gletsjer.
De instap van de Via Ferrata bereik je, de wegwijzers volgend, in ca. 20 minuten in westelijke richting, op 2562 meter hoogte.
Hier aangekomen zetten we onze helm op en worden klimgordel en de Via Ferrata-set aangetrokken.
De Via Ferrata wordt in moeilijkheidsgraad aangeduid als KS 2-3, dus een niet al te moeilijke Via Ferrata.
Overigens is het tijdens het beklimmen van een Via Ferrata (= VF) niet de bedoeling dat je voortdurend de stalen kabel vast blijft houden, maar plaats je zo veel mogelijk handen en voeten op de rots om je te verplaatsen. Net als klimmen dus. De kabel is enkel voor de veiligheid.

Het eerste deel van de VF Eggishorn is zeer eenvoudig.


Maar snel zien we de uitdagende brug die is samengesteld uit diverse aluminium ladderonderdelen. Een voor een, wiebelen we naar de andere kant, niet realiserend dat er slechts 200 m lucht aanwezig is onder de ladder … en dan harde rots. Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees.


Even verderop verschijnt de volgende uitdaging: de Nepalese brug. Drie stalen kabels in driehoeksvorm, waar je over de onderste kabel moet lopen. Ondanks dat de brug er stabiel uitziet, is het voor ons toch net te veel ! Gelukkig kunnen we omlopen via de vaste kabel aan de rotsen en bereiken zo de overkant.
Wat volgt zijn enkele verticale beklimmingen, via ladders met met u-vormige stalen pennen bevestigd in de rots. Het mooiste deel volgt dan.
Twee verticale rotstorens moeten beklommen worden. De echte rotsklimmer zal dit aanspreken. Eerst verticaal naar het hoogste punt van de eerste toren.



Dan een verticale afdaling, over mooie rotsblokken naar de voet van de tweede toren. Hier weer verticaal omhoog, op de top aangekomen ons ingeschreven in het ‘Gipfelbuch’ en toen weer naar beneden. Een korte wiebelende houten ladder volgt.


En dan bereiken we het einde van de kabel en dus ook het einde van de Via Ferrata. We hebben er 2 uur over gedaan.
Eerst loop je in een blokkenveld naar het bergstation Eggishorn’ en van daar uit naar de top van de Eggishorn, via nog meer rotsblokken. De top ligt op 2926 meter hoogte.



Na 20 minuten vanuit de Via Ferrata staan we bij het ijzeren topkruis.


Vanaf daar hadden we een prachtig uitzicht op de Aletch-gletsjer, omringd door besneeuwde bergtoppen. We zien de Eiger, de Mönch en de Aletchhorn, allemaal prachtig om te zien.

We genieten kort van het uitzicht en lopen dan terug naar het bergstation en gaan heel luxe, per kabelbaan naar beneden, terug naar Fiesch.
Een leuke uitje, niet al te moeilijk voor mensen die ervaring hebben met Via Ferrata en rotsklimmen.

Klimweekend Dave

Op 10 en 11 juli 2010 nemem Lucie en Bert deel aan het klimweekend van de NKBV regio Eindhoven.
Warm, 34 °C, desondanks heerlijk geklommen.

Ben Nevis, mooi maar ook een anti-climax

Na het voltooien van de West Highland Way trakteerden we onszelf op onze eerste rustdag deze vakantie op zondag 13 juni. Dit blijkt een goede keuze omdat het weer niet al te best was. Het begon druilerig en eindigde in de regen in de namiddag.
Maar de volgende dag, maandag 14 juni 2010 is een heldere dag met een blauwe lucht.
Voordat we besloten de Ben Nevis te beklimmen hadden we voorgenomen om de toeristische weg te volgen. We hadden natuurlijk de WHW en een aantal Munro’s in de benen, dus kozen we voor de meer makkelijk optie.
Vroeg op - 7 uur -, neme we een goed ontbijt in de self-catering hostel Achintee farm.
Om 8: 30 uur start. Vanaf de Ben Nevis Inn volgen we het stijgende pad, het Achintee-pad. Het wordt warmer en warmer omdat er geen wind stond, nog niet.



Zonder pauze lopen we door tot het meer (hoogte ca. 580 m) en eten iets. Het zigzag-pad ligt voor ons, een open rotsachtig pad, zodat we vaststelden dat het mooiste deel van de klim achter ons ligt. En zo was het. Wat een anticlimax. In de zig-zag sectie met het steenachtige pad stopten we een paar keer voor een korte pauze.



Tijd om rond te kijken en te genieten van het adembenemende uitzicht op Fort William en de Schotse Hooglanden. Gestaag liepen we verder steeds hoger en hoger. Onze benen waren moe maar dit leverde geen problemen op. Er was een grote wolk te zien boven de top van de Ben Nevis, maar we liepen nog steeds in de zon. De wind nam wel toe des te hoger we kwamen.



We bereikten het meer vlakkere deel net voor de besneeuwde helling (hoogte ca. 1250 m). Hier moesten we een extra t-shirt met lange mouwen aantrekken.
Het landschap is hier veel mooier dan de weg achter ons.



Een half uur later bereikten we de top na 3: 30 uur lopen.





In de schaduw en de open ruimte voelde de wind erg koud aan, dus moesten we op onze winddichte jassen en muts op.



Na enkele foto’s begonnen we af te dalen. Na het passeren van de besneeuwde helling voelden we weer duidelijk minder wind, dus konden de jassen weer uit. Rustig liepen we naar beneden en passeerden een grote hoeveelheid mensen di nog naar de top liepen ….. Sommigen waren al moe, maar hoopten nog steeds de top te bereiken. Toeristen.... een uitzonderlijke soort bergwandelaars.
In de buurt van het meer zijn we weer gestopt voor een langere pauze, zeer ontspannen. Onze knieën en bovenbenen begonnen te sputteren. En het was warm.



Na 3: 30 waren uur bereikten we de Ben Nevis Inn.



Gered ! We namen hier een heerlijke koele een pint om de beklimming van de Ben Nevis te vieren.
Op het terras zagen we alleen maar enthousiaste mensen die ook op de top waren geweest en die we daar of onderweg waren tegengekomen. Iedereen heeft zijn eigen verhaal te vertellen. Leuke sfeer. We hadden een mooi gesprek met mensen uit Australië.
Het voelde goed dat we dit gedaan hebben, een hoogteverschil van 1340 m zonder fysieke problemen!
Ben Nevis, het was het waard, maar zoals ik al opmerkte, de toeristische weg op en neer is een anticlimax vanwege het open, steenachtige pad, een soort snelweg naar de top.
Totale tijd: 7 uur inclusief pauzes.
We beseften dat dit zou ook het einde van onze vakantie zou betekenen omdat we de volgende dag per trein terug zouden gaan naar Glasgow. En een dag later naar huis. Schotland: we hebben van je genoten!
Genoeg om terug te komen... ooit.

After completing the West Highland Way we planned our first day of rest on Sunday. Ant this was a good choice, because the weather on Sunday was very bad, starting drizzling and ending in rain in the afternoon.
But the next day Monday 14th of June it was a clear and blue sky. Before setting off to Ben Nevis, we decided to take the tourist track. Our legs had already done the WHW and some Munro’s, so we preferred to do the more easy ascend.
Up early - about 7 AM, we took a good breakfast in the self-catering hostel of Achintee Farm.

At 8:30 AM we set off. We followed the ascending path from Ben Nevis Inn, the Achintee path. It was getting warmer and warmer and we felt no wind, not yet.

Without taking a break we arrived at he Lake (about 580 m) where we stayed a short while tot eat. While the zig-zags, in the open rocky area are in front of us, we could see we just left the nicest part of the climb behind. And so it was. What an anti-climax.
In the zig-zag section with the stony path we stopped a few times, only just for a short while to look around and enjoy the stunning views on Fort William and the Highlands.
Our paces was moderate but steady. We felt our legs getting tired but without problems.
There was one big cloud hanging above the summit of Ben Nevis, but we were still walking in the sunshine. We felt the wind was increasing the higher we walked.

We reached the more flatter part just before the snowy slope (about 1250 m). The windshield, formed by the slopes of Ben Nevis was gone so here we had to put on an extra shirt with long sleeves. The scenery here was much more beautiful than the path behind us.
Half a hour later we reached the summit after 3:30 hours walking.
In the shadow and the open area the wind felt very cold, so we had to put on our windproof jackets.
We take some photos and after some time, we started to descent. Passing the snowy slope the wind was gone, so we could change clothes again.
In a moderate pace we walked down and were wondering about the great amount of people we saw coming up. Some were already tired out, still hoping to reach summit.
Tourists …. Exceptional kind of mountain walkers.

We stopped near the Lake to rest some time and than went on very relaxed. But our knees and our upper legs were sputtering. And it was warm.
After 3: 30 hours we reached the Ben Nevis Inn were we took a pint of cool Lager to celebrate. On the terrace only enthusiastic people, some we saw at the summit, the way up or down. Everyone has his/her own story to tell. We like that atmosphere.
We had a nice talk to some people from Australia.
It felt good we have done this, ascend 1340 m without physical problems !
Ben Nevis, it was worth it, but as I already noticed, the tourist way up and down was a anti-climax because of the poor scenery.
Total time 7 hours including breaks, taking photos.
We realised that this would be also the end of our holiday because the next day we would return to Glasgow by train and another day later we would be home.

Scotland: we enjoyed it very much !
Enough, to come back ….. once

Ben Dorain & Ben an Dothaidh

Na het beklimmen van Ben Lomond op 4 juni, pikten we ons West Highland Way weer op. Maar ons volgende doel waren de Munro’s die nabij Bridge of Orchy zijn gelegen, de Ben Dorain en de Ben an Dothaidh. Wandelend in de richting van Bridge of Orchy kijken zien we inde verte dan ook al de enorme kegel-vormige Ben Dorain. Deze staat de volgende dag op het programma.

Op 8 juni 2010 verlaten we de bunkhouse van de Bridge of Orchy Hotel in 8:35 AM. We passeerden de onderdoorgang nabij het station en even later de zendmast. Er waren laaghangende wolken, maar we zagen de pas. De toppen van beide Munro’s werden omhuld door wolken. Het regende niet. Omdat het de dag ervoor wel had geregend was het pad plaatselijk zeer nat en moerassig.
In 1 h 25 min bereikten we de pas op 744 meter. De wind was sterk, dus we deden onze windstopper aan. Omdat het weer ons onstabiel leek, ging we eerst naar Ben Dorain, zodat op de weg terug naar de pas alsnog konden kiezen om ook naar de andere top te gaan of terug te gaan naar het hotel. Omhoog lopend bereikten we in no-time het niveau van de lage wolken. Het zicht was beperkt tot ongeveer 50 meter en werd minder tijdens toen we het stijgende pad bleven volgen. Onze GPS wees ons de weg. Ik weet zeker dat, zonder een GPS we al eerder zouden zijn omgekeerd.
Na enige tijd dook een grote steenman op uit de mist, Carn Sasunnaich. De hoogtemeter vertelde ons datdit nog niet de top was. Verder lopend bereiken we uiteindelijk na 1 uur lopen vanaf de pas de top van Ben Dorain. Het zicht was slechts 20-30 m bij 100% luchtvochtigheid en in combinatie met een stevige wind, geen pretje om daar lang te blijven. Na het maken van foto's (als bewijs dat we op de top waren!) begonnen we aan de afdaling. Wij zijn als enigen op de helling, samen met enkele schapen.
Na ongeveer 50 minuten zijn we weer terug bij de pas. Het zicht was hier beter, we zaten ten minste onder de wolken zodat we het treinstation en het hotel konden zien.
Twee mensen kwamen het pad richting pas omhoog . We maakten een kort praatje. Ze wilden ook de Munro’s doen. Na een korte pauze en controle van het weer, gingen we richting 2e top de Ben an Dothaidh. Na het steile gedeelte in het begin volgden we het stijgende pad, maar onze GPS gaf aan hoe te lopen omdat het zicht wederom slechts 30 meter bedroeg. Maar de GPS stuurde ons de juist de moerassige helling op. Eerst bereikten we de centrale top, snel een foto gemaakt en toen ginge het snel door naar de tweede meer westelijk gelegen top. Nog steeds weinig zicht. De wind was nog steeds vrij matig, zodat we zo snel mogelijk terug naar de pas liepen, weer door de moerassige helling. Geen pad te vinden, alleen maar vertrouwen op onze GPS.
In 40 minuten vanaf de centrale top bereikten we de pas. Net onder de pas, uit de wind, namen we een korte pauze om te eten en te drinken. Onder deze weersomstandigheden, was die tweede Munro niet echt lonend. Tijdens de afdaling begon het te motregenen. Na enige tijd deden we toch maar onze regenjassen aan.
Maar we waren trots dat dit toch weer mooi gedaan hadden, ook omdat we al 3 Munro’s hadden beklommen. Het virus van Munro-bagging was voelbaar !
Terug in de bunkhouse namen we een warme douche en in het hotel trakteerden we ons zelf op een koude pint.
Enige tijd later kwam de andere mensen ook binnen. Ze waren inderdaad beiden tot de top van de Ben Dorain gegaan en terwijl zij bij de steenman op de pas wachtte, deed hij de Ben an Dothaidh. Heel moedig onder deze weersomstandigheden.
Totale tijd 6 uur inclusief rust.

After climbing Ben Lomond on June 4th we continued walking the West Highland Way. But our next goal were the Munro’s nearby Bridge of Orchy, Ben Dorain and Ben an Dothaidh.
Walking in the direction of Bridge of Orchy we noticed the huge conical-shaped Ben Dorain.
On June 8th 2010 we left the bunkhouse of the Bridge of Orchy Hotel at 8:35 AM. Behind the underpass at the train station we passed the transmitting tower.
There were low clouds but we could see the bealach. The summits of both Munro’s was in the clouds.
But it wasn’t raining.
Because it rained the day before the path became very boggy.
In 1h 25 min we reached the bealach at 744 m.
The wind was strong so we put on our windproof jackets.
Because the weather looked unstable to us, we first went up to Ben Dorain , so that on the way back to the bealach we could choose to go for the other summit or to go back to the Hotel.
Going up, in no time we reached the level of the low clouds.
The visibility was poor, about 50 m and decreasing while climbing higher and higher. Our GPS pointed out were the go. I’m sure, without a GPS we would have returned already.
After some time a big cairn came out of the fog, Carn Sasunnaich. Checking the altitude it couldn’t be the summit. Further on, in 1hour from the bealach, we reached the summit of Ben Dorain. Visibility: 20-30 m 100 % humidity in combination with brisk wind, so it wasn’t pleasant to stay there for long. After making pictures (to prove we were on the summit !) we started to descend. We were the only people on the slope, together with some sheep.

At about 50 minutes we were back at the bealach. The visibility was again better, we were below the clouds so we could see the train station and the Hotel. A couple was climbing the corrie and came closer. We had a short chat. They also wanted to tackle the Munro’s.

We took a short break to eat and drink and checking the weather, we headed for the summit of Ben an Dothaidh. Again our GPS told us were to go as the visibility was again decreasing to 30 m.

After the steep part in the beginning we followed the ascending path, but looking at the GPS we had to walk due north right trough boggy slopes. I still love my gaiters.
We first reached the central summit, made a picture and then went on to the western summit. Still no visibility. The wind was still quite moderate so we walked as quickly as possible back to the bealach, again through boggy slopes. No path to find, just trusting our GPS. We got to the bealach again in 40 minutes from the central summit. Just below the bealach, out of the wind we took a short break to eat and drink.
Under this weather conditions, this second Munro was not rewarding at all.

While descending the corrie it started drizzling. After some time we put on our raincoats.
We were proud we did this, but also because we collected already 3 Munro’s. We felt the bug to do more Munro’s !

Back in the bunkhouse we got a warm douche and then we treated ourselves on a cold pint.
Some time later the other people came in. They had done Ben Dorain and while she was waiting at the cairn at the bealach, he did Ben an Dothaidh. Quite brave in this conditions.
Total time: 6 hours including breaks.


Photo: The bealach at the left our first goal. Low clouds cover the summit of Ben Dorain


Photo: Checking map and altitude.


Photo: Just below the bealach


Photo: At the bealach, 744 m


Photo: Poor visibility


Photo: Summit Ben Dorain


Photo: Summit Ben an Dothaidh

Onze eerste Munro: Ben Lomond

Tijdens het lopen de West Highland Way plannen we enkele dagen in voor het beklimmen van een paar Munro’s. Het Munro-baggen is ook in Nederland populair, we horen hierover voor het eerst ongeveer 6 jaar geleden. En vandaag 4 juni 2010 "doen" we onze eerste Munro. De weersverwachting vertelt ons dat het warm zal worden. Maar bij het begin nabij Ptarmigan Lodge was het nog bewolkt en winderig. Terwijl de meeste mensen de normale route nemen naar boven nemen en via de Ptarmigan-route naar beneden, lazen we dat het in tegenovergestelde richting de top beklimmen meer de moeite waard is. Dus we gingen voor de Ptarmigan-route. De wind voelde steeds kouder aan, maar onder de top houden de rotsen de wind tegen, met dank aan Ben Lomond zelf. Toen werd het te warm. Na een eenvoudige klauterpartij waren we op de top van onze eerste Munro. Het kostte ons ca. 3 uur tijd, inclusief rust, foto’s maken en planten bekijken, met name sommige orchideeën.
Na enige tijd op de top begonnen we af te dalen via de toeristische route, dit in vergelijking met de Ptarmigan. En het werd steeds warmer en warmer en in het bos was het 21 °C. Te warm. We daalden naar het Parkeerterrein in 2 uren 15 min. totale tijd: 5 uur 15 minuten. Hoe dan ook, hier zijn de foto's.

While walking the West Highland Way me, Bert, and my wife Lucie, squeezed in some days to walk Munro’s.
As Munro-bagging is also popular in the Netherlands, we heard about it some 6 years ago.
And today June 4th 2010 we will ‘do’ our first Munro.
The weather forecast tells us it is going to be warm. But at the start at Ptarmigan Lodge it was cloudy and windy. As most people take the normal route, I read on a site www.walkhighland.co that the other way round was more rewarding. So we took the Ptarmigan-route.
The wind felt more and more cold, but under the summit crags the wind got calm, thanks to Ben Lomond itself. But then it was too warm. After some easy scrambling we were on the summit, our first Munro. It took us some 3 hours including time to rest, taking pictures and looking at the plants, especially some orchids.
After some time at the summit we started descending the tourist-route, which is, comparing to the Ptarmigan, more or less a highway. And it was getting warmer and warmer and at the forest it was 21°C. Too warm.
We descended to the car park in 2 hours 15 min. Total time: 5 hours 15 min.
Anyway, here are the photos.



Photo: Up via Ptarmigan-route


Photo: easy scrambling just below the summit


Photo: summit Ben Lomond, my first Munro !


Photo: descending via normal route with excellent views on Loch Lomond

West Highland Way & Munro-bagging

Photo: Start at Milngavie and the end at Fort William.

Van 1 juni t/m 16 juni jl. verbleven we in Schotland.
Het plan was de West Highland Way te lopen (95 mile = 152 km) en enkele rustdagen in te plannen om de nabij gelegen Munro's te beklimmen.
Het volledige reisverhaal zal op korte termijn hier worden opgenomen.

From the 1st until the 16 th of June we spent our time in Scotland. Our plan was walking the West Highland Way (95 mile = 152 km), and during some 'restingdays' climb a few Munro's which are situated nearby the track of the WHW. A complete trip-report can be found here in a short term.

Ons avontuur.

Maar eerst enkele stellingen:
“Only a happy few walkers walk the way without any rain.” (gevonden op de website van de WHW).

“We nemen de sunblocker factor 20 mee, geen factor 50. We gaan toch naar Schotland !” (uitspraak Bert)

Voorbereiding
Toen we in januari 2010 besloten om de WHW te lopen hebben we de volgende informatiebronnen geraadpleegd:
http://www.west-highland-way.co.uk/home.asp
De officiële site van de WHW
http://www.walkhighlands.co.uk/
Een zeer informatieve site met beschrijvingen, foto’s GPS-tracks, trip reports over de beklimmingen in de Highlands van oa de Munro’s
http://www.buitensport-schotland.nl/
Een informatieve site over outdoorsport in Schotland waar tevens veel info te vinden is over Munro’s
Het boek ‘West Highland Way’ van Charlie Loram. ISBN 978-1-905864-13-3, editie 2008
Een zeer goed boek met kaarten, praktische info waar te eten en waar te slapen, vele tips over uitrusting, klimaat, beklimmingen van Munro’s langs de track en ga zo maar door.

Onze vliegreis boekten we medio maart 2010 via www.Ebookers.nl. Vanuit Düsseldorf via Schiphol naar Glasgow.
De taxi om van Glasgow Airport naar Milngavie te komen, boeken we vooraf via http://www.canniesburntaxis.com/.
Alle overnachtings-adressen boekten we vanaf medio maart 2010 via e-mail of telefoon. Het duurde 1½ week tijd om alle bevestigingen binnen te hebben.

Our adventure.
First some theses:
"Only a happy few walkers walk the way without any rain." (WHW Web site).
"We just take sunblocker factor 20 with us, not factor 50. Because we are going to Scotland." (Bert)

Preparation
In January 2010, when we decided to walk the WHW, we have consulted the following sources of information:
http://www.west-highland-way.co.uk/home.asp
The official site of the WHW
http://www.walkhighlands.co.uk/
A very informative site with descriptions, photos, GPS tracks, trip reports about the climbing/walking in the Highlands.
http://www.buitensport-schotland.nl/
An informational site about outdoorsport in Scotland where many info can be found on Munro's
The book “West Highland way " of Charlie Loram. ISBN 978-1-905864-13-3, Edition 2008
Its a very good book with maps, practical information about where to eat, where to stay, many tips about equipment, climate, climbing Munro's along the track and so on.
We booked our journey in the middle of March 2010 through www.ebookers.nl. From Düsseldorf through Schiphol to Glasgow.
The taxi to Glasgow Airport to Milngavie, we booked on advance through http://www.canniesburntaxis.com/.
All the addresses to stay were recorded mid March 2010 via e-mail or phone. It took 1½ week time to get all confirmations.


Photo: summit Ben Lomond


Photo: summit Beinn Dorain


Photo: summit Beinn an Dothaidh


Photo: summit Stob Dubh


Photo: Stob Coire Raineach


Photo: summit Ben Nevis

30 april 2010 Dave

Op Koninginnnedag klommen Dirk, Lucie en Bert in het massief van Dave.
Goed klimweer ondanks de sombere voorspellingen. Meneer Eddy was er ook (weer), wijzend op de zeldzame vegetatie.


Fotobijschrift: Lucie klimt op Autrichiens

2 april 2010 Yvoir

Op Goede vrijdag werd Yvoir bezocht.
De Aiguille zorgde voor veel klimplezier.

Fotobijschrift: 2 stipjes op de Aiguille


Fotobijschrift: Lucie klimt gezekerd door Dirk naar de top van de Aiguille.


Fotobijschrift: De afdaling van de Aiguille, Bert laat Dirk zakken