Yvoir 19 maart 2011

Bijschrift foto: Lucie in de route 'De 5de Ezel'.

Lucie klimt iedereen het licht uit de ogen. Dirk en ik stonden er bij en keken er naar. Een 5a, genaamd ‘De 5de Ezel’. En twee ezels stonden er dus naar te kijken hoe zij die route bedwong. Met respect.

Bijschrift foto: Lucie heeft de route 'De 5de Ezel' voorgeklommen en laat zich afzakken naar beneden.

Een dag die bewolkt begon en aangekomen leek het superdruk, diverse klimscholen. Aan de rots viel het eigenlijk wel mee.


's Middags brak de zon door en was het lente.
Begonnen helemaal bovenin op Dalles Supèrieures, Via L’ école naar La grande Dalle. Eerst Het genot en toen zoals aangegeven ‘den Ezel.’
Een pracht massief waar we zeker nog terugkeren dit jaar.

Corphalie 8 maart 2011

Bijschrift foto Sander klimt na.

Precies een maand na de lenteachtige klimdag in dit massief gaan Lucie en Bert, nu samen met Dirk en zijn zoon Sander naar de rotsen van Corphalie. Ook nu een stralende dag met veel zon en zo’n 10 °C.


Bijschrift foto: Dirk in de 5a, sector Patinoire

Het is Carnavals-dinsdag, een vrije dag voor de mensen die in het Zuiden wonen, dus een perfecte mogelijkheid om te klimmen bij dit weer.
Een mooi massief met leuke ambiance.


Bijschrift foto: Lucie klimt een 4c voor, Le Patinoire

Lentegevoel op 8 februari 2011 !

Bijschrift foto: Een echt lentgevoel tijdens de lunch, onder aan de rotsen

Ja inderdaad, lente dat was het vandaag 8 februari, aan de rotsen van het klimmassief van Corphalie. Windstil, zon en zo’n 10 °C. We zagen ook de eerste vlinder al rondfladderen, de citroenvlinder. Ook de hagedissen waren uit hun winterslaap ontwaakt en kropen over de rotsen rond.
Het werd een mooie klimdag, de eerste van 2011. In T-shirt notabene. Sommige routes klommen we nog niet eerder in dit massief en het smaakte duidelijk naar meer.


Bijschrift foto: het klimjaar is goed begonnen

We begonnen met een 3a en sloten af met een 4a en die route werd vervolgens simultaan abgeseild.
En het zonnetje scheen nog steeds om 17 uur toen we weer terug bij de auto waren.
Het outdoor klimjaar is goed gestart.


Bijschrift foto: de warme kleuren van de avondzon, net voor vertrek.

Cursus Touwtechniek en Bergredding, januari 2011

Verzamelen op de P-plaats (Foto: Rogier Wassenberg)

In het weekend van 15/16 januari 2011 nam ik deel aan het TT&BR technieken, georganiseerd door de NKBV-afdeling Oost-Brabant (Eindhoven dus!). Deze jaarlijks terugkerende cursus kent twee invalshoeken:
• kennis verbreden, en
• gezelligheid.

Ook dit jaar was het weer een zeer leerzaam weekend. Ook al hoop je dat je de reddingsoefening nooit hoeft te gebruiken, bepaalde touwtechnieken moet je regelmatig oefenen om te voorkomen dat je fouten maakt, juist als ze echt nodig zijn.
Het weer was ons zeer gunstig gestemd, het leek wel lente.
En de overnachting in de Chaveehut stond weer garant voor de gezelligheid.

Als deelnemer kun je vooraf aangeven welke technieken je specifiek wil oefenen, de instructeurs stemmen daar het programma op af. Vervolgens ben je in een ontspannen ambiance 2 dagen bezig in de buitenlucht !
Ook de simulatie van een gletsjerspleetredding stond op het programma.

Bijschrift foto: Prusikknoop leggen (Foto: Rogier Wassenberg)

De van het mooie weer genietende passerende wandelaars fronsten hun wenkbrauwen toen ze ons bezig zagen….


Bijschrift foto: Gletsjerspleetreddeing (Foto: Bert vd Beucken)

Via Ferrata Eggishorn, Zwitserland

In juni van dit jaar liepen we ‘onze’ West Highland Way in Schotland en beklommen daar ook onze eerste Munro’s.
In september 2010 gingen we voor een korte vakantie naar het kanton Wallis in Zwitserland .
Ons ‘basecamp’ was gevestigd op de camping in Visp. We maakten verschillende wandeltochten in het Saasdal, de vallei van Türtmann en Baltschieder en in de buurt van Simplon.

Heel bijzonder was de Via Ferrata Eggishorn. Hier volgt een beschrijving van deze leuke dagtocht.
We begonnen deze tocht vanuit het kleine dorp Fiesch. Per kabelbaan ging het naar het bergstation 'Eggishorn' op 2893 meter boven zeeniveau. Van hier hadden we al een mooi uitzicht op de Aletch-gletsjer.
De instap van de Via Ferrata bereik je, de wegwijzers volgend, in ca. 20 minuten in westelijke richting, op 2562 meter hoogte.
Hier aangekomen zetten we onze helm op en worden klimgordel en de Via Ferrata-set aangetrokken.
De Via Ferrata wordt in moeilijkheidsgraad aangeduid als KS 2-3, dus een niet al te moeilijke Via Ferrata.
Overigens is het tijdens het beklimmen van een Via Ferrata (= VF) niet de bedoeling dat je voortdurend de stalen kabel vast blijft houden, maar plaats je zo veel mogelijk handen en voeten op de rots om je te verplaatsen. Net als klimmen dus. De kabel is enkel voor de veiligheid.

Het eerste deel van de VF Eggishorn is zeer eenvoudig.


Maar snel zien we de uitdagende brug die is samengesteld uit diverse aluminium ladderonderdelen. Een voor een, wiebelen we naar de andere kant, niet realiserend dat er slechts 200 m lucht aanwezig is onder de ladder … en dan harde rots. Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees.


Even verderop verschijnt de volgende uitdaging: de Nepalese brug. Drie stalen kabels in driehoeksvorm, waar je over de onderste kabel moet lopen. Ondanks dat de brug er stabiel uitziet, is het voor ons toch net te veel ! Gelukkig kunnen we omlopen via de vaste kabel aan de rotsen en bereiken zo de overkant.
Wat volgt zijn enkele verticale beklimmingen, via ladders met met u-vormige stalen pennen bevestigd in de rots. Het mooiste deel volgt dan.
Twee verticale rotstorens moeten beklommen worden. De echte rotsklimmer zal dit aanspreken. Eerst verticaal naar het hoogste punt van de eerste toren.



Dan een verticale afdaling, over mooie rotsblokken naar de voet van de tweede toren. Hier weer verticaal omhoog, op de top aangekomen ons ingeschreven in het ‘Gipfelbuch’ en toen weer naar beneden. Een korte wiebelende houten ladder volgt.


En dan bereiken we het einde van de kabel en dus ook het einde van de Via Ferrata. We hebben er 2 uur over gedaan.
Eerst loop je in een blokkenveld naar het bergstation Eggishorn’ en van daar uit naar de top van de Eggishorn, via nog meer rotsblokken. De top ligt op 2926 meter hoogte.



Na 20 minuten vanuit de Via Ferrata staan we bij het ijzeren topkruis.


Vanaf daar hadden we een prachtig uitzicht op de Aletch-gletsjer, omringd door besneeuwde bergtoppen. We zien de Eiger, de Mönch en de Aletchhorn, allemaal prachtig om te zien.

We genieten kort van het uitzicht en lopen dan terug naar het bergstation en gaan heel luxe, per kabelbaan naar beneden, terug naar Fiesch.
Een leuke uitje, niet al te moeilijk voor mensen die ervaring hebben met Via Ferrata en rotsklimmen.

Klimweekend Dave

Op 10 en 11 juli 2010 nemem Lucie en Bert deel aan het klimweekend van de NKBV regio Eindhoven.
Warm, 34 °C, desondanks heerlijk geklommen.

Ben Nevis, mooi maar ook een anti-climax

Na het voltooien van de West Highland Way trakteerden we onszelf op onze eerste rustdag deze vakantie op zondag 13 juni. Dit blijkt een goede keuze omdat het weer niet al te best was. Het begon druilerig en eindigde in de regen in de namiddag.
Maar de volgende dag, maandag 14 juni 2010 is een heldere dag met een blauwe lucht.
Voordat we besloten de Ben Nevis te beklimmen hadden we voorgenomen om de toeristische weg te volgen. We hadden natuurlijk de WHW en een aantal Munro’s in de benen, dus kozen we voor de meer makkelijk optie.
Vroeg op - 7 uur -, neme we een goed ontbijt in de self-catering hostel Achintee farm.
Om 8: 30 uur start. Vanaf de Ben Nevis Inn volgen we het stijgende pad, het Achintee-pad. Het wordt warmer en warmer omdat er geen wind stond, nog niet.



Zonder pauze lopen we door tot het meer (hoogte ca. 580 m) en eten iets. Het zigzag-pad ligt voor ons, een open rotsachtig pad, zodat we vaststelden dat het mooiste deel van de klim achter ons ligt. En zo was het. Wat een anticlimax. In de zig-zag sectie met het steenachtige pad stopten we een paar keer voor een korte pauze.



Tijd om rond te kijken en te genieten van het adembenemende uitzicht op Fort William en de Schotse Hooglanden. Gestaag liepen we verder steeds hoger en hoger. Onze benen waren moe maar dit leverde geen problemen op. Er was een grote wolk te zien boven de top van de Ben Nevis, maar we liepen nog steeds in de zon. De wind nam wel toe des te hoger we kwamen.



We bereikten het meer vlakkere deel net voor de besneeuwde helling (hoogte ca. 1250 m). Hier moesten we een extra t-shirt met lange mouwen aantrekken.
Het landschap is hier veel mooier dan de weg achter ons.



Een half uur later bereikten we de top na 3: 30 uur lopen.





In de schaduw en de open ruimte voelde de wind erg koud aan, dus moesten we op onze winddichte jassen en muts op.



Na enkele foto’s begonnen we af te dalen. Na het passeren van de besneeuwde helling voelden we weer duidelijk minder wind, dus konden de jassen weer uit. Rustig liepen we naar beneden en passeerden een grote hoeveelheid mensen di nog naar de top liepen ….. Sommigen waren al moe, maar hoopten nog steeds de top te bereiken. Toeristen.... een uitzonderlijke soort bergwandelaars.
In de buurt van het meer zijn we weer gestopt voor een langere pauze, zeer ontspannen. Onze knieën en bovenbenen begonnen te sputteren. En het was warm.



Na 3: 30 waren uur bereikten we de Ben Nevis Inn.



Gered ! We namen hier een heerlijke koele een pint om de beklimming van de Ben Nevis te vieren.
Op het terras zagen we alleen maar enthousiaste mensen die ook op de top waren geweest en die we daar of onderweg waren tegengekomen. Iedereen heeft zijn eigen verhaal te vertellen. Leuke sfeer. We hadden een mooi gesprek met mensen uit Australië.
Het voelde goed dat we dit gedaan hebben, een hoogteverschil van 1340 m zonder fysieke problemen!
Ben Nevis, het was het waard, maar zoals ik al opmerkte, de toeristische weg op en neer is een anticlimax vanwege het open, steenachtige pad, een soort snelweg naar de top.
Totale tijd: 7 uur inclusief pauzes.
We beseften dat dit zou ook het einde van onze vakantie zou betekenen omdat we de volgende dag per trein terug zouden gaan naar Glasgow. En een dag later naar huis. Schotland: we hebben van je genoten!
Genoeg om terug te komen... ooit.

After completing the West Highland Way we planned our first day of rest on Sunday. Ant this was a good choice, because the weather on Sunday was very bad, starting drizzling and ending in rain in the afternoon.
But the next day Monday 14th of June it was a clear and blue sky. Before setting off to Ben Nevis, we decided to take the tourist track. Our legs had already done the WHW and some Munro’s, so we preferred to do the more easy ascend.
Up early - about 7 AM, we took a good breakfast in the self-catering hostel of Achintee Farm.

At 8:30 AM we set off. We followed the ascending path from Ben Nevis Inn, the Achintee path. It was getting warmer and warmer and we felt no wind, not yet.

Without taking a break we arrived at he Lake (about 580 m) where we stayed a short while tot eat. While the zig-zags, in the open rocky area are in front of us, we could see we just left the nicest part of the climb behind. And so it was. What an anti-climax.
In the zig-zag section with the stony path we stopped a few times, only just for a short while to look around and enjoy the stunning views on Fort William and the Highlands.
Our paces was moderate but steady. We felt our legs getting tired but without problems.
There was one big cloud hanging above the summit of Ben Nevis, but we were still walking in the sunshine. We felt the wind was increasing the higher we walked.

We reached the more flatter part just before the snowy slope (about 1250 m). The windshield, formed by the slopes of Ben Nevis was gone so here we had to put on an extra shirt with long sleeves. The scenery here was much more beautiful than the path behind us.
Half a hour later we reached the summit after 3:30 hours walking.
In the shadow and the open area the wind felt very cold, so we had to put on our windproof jackets.
We take some photos and after some time, we started to descent. Passing the snowy slope the wind was gone, so we could change clothes again.
In a moderate pace we walked down and were wondering about the great amount of people we saw coming up. Some were already tired out, still hoping to reach summit.
Tourists …. Exceptional kind of mountain walkers.

We stopped near the Lake to rest some time and than went on very relaxed. But our knees and our upper legs were sputtering. And it was warm.
After 3: 30 hours we reached the Ben Nevis Inn were we took a pint of cool Lager to celebrate. On the terrace only enthusiastic people, some we saw at the summit, the way up or down. Everyone has his/her own story to tell. We like that atmosphere.
We had a nice talk to some people from Australia.
It felt good we have done this, ascend 1340 m without physical problems !
Ben Nevis, it was worth it, but as I already noticed, the tourist way up and down was a anti-climax because of the poor scenery.
Total time 7 hours including breaks, taking photos.
We realised that this would be also the end of our holiday because the next day we would return to Glasgow by train and another day later we would be home.

Scotland: we enjoyed it very much !
Enough, to come back ….. once